اگر تجربه داشتم مدال بهتری می گرفتم، نه باشگاه داریم نه اسپانسر!

به گزارش مجله سرگرمی، به گزارش خبرنگاران، سال 2018 برای دوچرخه سواری زنان ایران سال خوبی بود؛ فرانک پرتو آذر اولین مدال دوچرخه سواری بانوان ایران در بخش کوهستان را کسب کرد تا راه برای کسب مدال ها و موفقیت های بیشتر این رشته باز کند.

اگر تجربه داشتم مدال بهتری می گرفتم، نه باشگاه داریم نه اسپانسر!

هر چند سال 2019 برای دوچرخه سواری کشورمان آغاز خوبی نداشت اما کسب مدال برنز سمیه یزدانی در رقابتهای جاده قهرمانی آسیای ازبکستان، نوید روزهای خوبی را برای بانوان رکابزن داد. سمیه یزدانی 28 ساله در حالی اولین مدال تاریخ دوچرخه سواری زنان کشورمان را در بخش استقامت جاده از آن خود کرد که تنها 5 سال است وارد این رشته شده است.

خبرنگاران مصاحبهیی را با یزدانی در مورد شرایطش انجام داده است که این مصاحبه در ادامه می آید:

* خبرنگاران -چه شد به سمت رشته دوچرخه سواری رفتید و آیا از قبل هم رشته ورزشی را به صورت حرفه ای دنبال می کردید؟

- سمیه یزدانی: من از کودکی علاقه خیلی زیادی به دوچرخه سواری داشتم. البته ورزش های تفریحی انجام می دادم و حتی از هفت سالگی شنا می کردم اما حرفه ای هیچ رشته ای را دنبال نکردم. از سال 2013 هم وارد رشته دوچرخه سواری شدم و چهار سالی است که عضو تیم ملی هستم.

* سطح مسابقات قهرمانی آسیا را چطور دیدید؟

- سطح رقابتهای ما بالاتر از سطح مسابقات قهرمانی آسیا بود. نفر اول مسابقات یک رکابزن روسی بود که با هدف کسب سهمیه المپیک تبعیت کشور ازبکستان را گرفته بود و حتی 10 سال از نظر سنی از من بزرگ تر بود و در تیم ملی این کشور حضور داشت. این دوچرخه سوار مدال نقره المپیک ریو را داشت. در حقیقت ما با یک مدال آور المپیکی مسابقه دادیم و این مسابقات را سخت نموده بود. به نظر من این مسئله بی عدالتی است که فردی بخواهد به خاطر مدال و سهمیه المپیک تبعیت یک کشور دیگر را بدست بیاورد. نفر دوم هم یک رکابزن اهل کره جنوبی بود که دو مدال بازی های آسیایی جاکارتا را کسب نموده بود.

* با این شرایط می توانستید مدال بهتری بگیرید؟

- من در فاصله زمانی کمی با دو نفر اول از خط انتها عبور کردم. با این زمان ها به نظرم می توانستم دوم هم بشوم و کمی بی تجربگی خودم باعث شد تا نتوانم مدال بهتری را بگیرم.

* تفاوت نمایندگان ما با ورزشکاران سایر کشورها در چیست؟

- آنها مرتباً در مسابقه هستند اما ما سالی یک مسابقه می رویم و آن هم قهرمانی آسیاست. نه باشگاهی نداریم و نه اسپانسری که بخواهد از ما حمایت کند. با شرایط فعلی هم هر مسابقه ای برویم بیشتر از 10 میلیون تومان هزینه دارد. به نظرم اگر من حامی داشتم و مسابقات بیشتری می رفتم حتی شانس کسب مدال طلا را هم داشتم چون فاصله زمانی من با دو نفر اول بسیار کم بود.

* توقع شما از مسئولان برای حمایت از دوچرخه سواری زنان چیست؟

- امیدوارم کمیته ملی المپیک، وزارت ورزش و فدراسیون بتوانند از من حمایت نمایند تا در مسابقات بیشتری شرکت کنم. من در این مسابقه توانستم نتیجه خوبی بگیرم. حتی توانستم تا حدودی با کسب مدالم امتیاز بگیرم و این امتیاز برای کسب سهمیه المپیک بسیار خوب است. هر چند کسب سهمیه المپیک 2020 بسیار سخت است اما در صورتی که بتوانم مسابقه بیشتری بروم شانسم هم برای نزدیک شدن یا کسب سهمیه بیشتر خواهد شد.

picosho.ir: پیکوشو: تصاویر گردشگری ایران و جهان

gitiro.ir: گیتی رو: مجله گردشگری و مسافرتی، خبری و ورزشی

منبع: خبرگزاری مهر
انتشار: 17 اردیبهشت 1401 بروزرسانی: 17 اردیبهشت 1401 گردآورنده: kurdeblog.ir شناسه مطلب: 22411

به "اگر تجربه داشتم مدال بهتری می گرفتم، نه باشگاه داریم نه اسپانسر!" امتیاز دهید

امتیاز دهید:

دیدگاه های مرتبط با "اگر تجربه داشتم مدال بهتری می گرفتم، نه باشگاه داریم نه اسپانسر!"

* نظرتان را در مورد این مقاله با ما درمیان بگذارید